مسافر

میدود بر جسد صخره و سنگ
باره در تنگ غروب
یال شویان در باد
باد مویان ، دلتنگ
آسمان ، تار و عبوس
ابرها را به زمین می بندد
افق از چین و شیار
گو که پیشانی یک پیر نزار !

باره  تازان و دمان می گذرد
...
بر بلندی ، پستی
کو مجالی که مسافر بتکاند دستی
      

                                                
شعر از : آفتاب

منبع